Konikowo, powiat gołdapski, gmina Gołdap. ( 54.280857, 22.297301 )
Grodzisko Konikowo znajduje się w odległości 1,9 km na południe od obwodnicy Gołdapi, 0,3 km na wschód od Góry Gołdapskiej. Obiekt wymieniany w literaturze od połowy XVIII w. pod nazwami Goldap (Gołdap), Klein Wronken (Wronki) oraz mylnie Rostek.
Zespół osadniczy w sąsiedztwie Pięknej Góry zwany był dawniej przez okoliczną ludność Górą Zamkową lub „Szwedzkimi szańcami”. Grodzisko z potężnym obwarowaniem było centrum obrony wczesnośredniowiecznego zespołu osadniczego.
Widok na grodzisko w Konikowie z południa.
Grodzisko ma następujące wymiary (razem z wałami): na osi północ – południe około 110 m, a z zachodu na wschód ma szerokość 56 m. Zachodnia część wałów opada w stronę podłużnego zagłębienia o głębokości 30 m. Na południe od grodziska rozciąga się platforma, która była osadą (podgrodziem) o rozmiarach 75 m szerokości i 90 m długości. Grodzisko z podgrodziem (na południu) zajmuje powierzchnię około 1,4 ha. (pomiary na podstawie mapy topograficznej). Druga osada znajduje się także na wschód od grodziska. Szczególnie imponujący jest wał okalający majdan o długości około 160 m. W części wschodniej znajduje się obniżenie w przebiegu wału (prawdopodobnie relikt bramy).
Na podstawie dotychczasowych badań ustalono, że osada w Konikowie istniała tu od późnego okresu rzymskiego do okresu wędrówek ludów, a później we wczesnym średniowieczu. Grodzisko prawdopodobnie służyło jako miejsce schronienia ludności osady do początku XII w.
Według Marcina Engela mieszkańcami pierwszej osady i okolic była ludność, która prawdopodobnie około początku III wieku n. e. napłynęła z półwyspu sambijskiego i sąsiednich historycznych pruskich ziem Skalowii, Natangii oraz Nadrowii. Nowi osadnicy wyparli, bądź zasymilowali tubylcze plemiona, utożsamiane ze znanymi ze źródeł antycznych Galindami (Galindoi).
Następną osadę i gród założyli tu w X w. nowoprzybyli na te ziemie Jaćwingowie. To miejsce otoczone z trzech stron rzeką i niedostępnymi bagnami było doskonałym miejscem obronnym na lokalizację osadnictwa.
Grodzisko było najbardziej na północny zachód wysuniętą fortyfikacją jaćwieską na granicy z pruską Nadrowią. Kompleks osadniczy mógł być związany z jaćwieską włością Meruniska.
Archeolodzy odkryli tu m.in. warsztat tkacki, ciężarki tkackie i przęśliki, fragmenty naczyń glinianych ale też pozostałości pieca wypełnionego dużą ilością wapna. W bruku kamiennym znaleziono kamień z tajemniczymi wyżłobieniami na powierzchni w kształcie ludzkiej dłoni z geometrycznymi zagłębieniami. Podobne kamienie wykorzystywano jako żarna garncarskie do wyrobu tłucznia kamiennego, czyli domieszki do masy ceramicznej.
