Piec wapienniczy w Golubkach został zbudowany pod koniec XIX w. przy drodze prowadzącej z Olecka do Gołdapi.
W okolicy występowały złoża skał wapiennych. Przed II wojną światową w zakładzie pracował mistrz ceglarski Karl Friedrich Matz. A właścicielami byli: Johann Fleischer, Hans Biallas i Gotthard Schienagel.
Po II wojnie światowej została uruchomiona produkcja. Ponieważ ze Śląska dotarły pierwsze wagony z węglem. Właścicielem wapiennika były wtedy Zakłady Przemysłu Terenowego w Ełku. Miały one też cegielnię w Golubkach i odlewnię żeliwa w Kowalach Oleckich.
W połowie lat 50-tych jego właścicielem były Kółka Rolnicze w Kowalach Oleckich. Zbyt na wapno był do początku lat 70-tych. Potem produkcja stawała się coraz mniej opłacalna. Na rynku było coraz więcej tańszego wapna, który był sprowadzany z południa Polski.
Wapiennik jest ceglanym obiektem wolnostojącym. Jest zbudowany na planie koła, a jego cylindryczna budowla zwęża się ku górze.
Przywiezione skały wapienne rozbijano na płyty i układano w piecu, który nazywano gruszą. Kamienie umieszczano jeden na drugim. Tworząc kolistą ścianę z otworem u góry. Konstrukcja była wzmacniana wewnętrznymi płaskimi ścianami. W wielu miejscach pozostawiano otwory między komorami w celu równomiernego dopływu gorącego powietrza do wszystkich miejsc. Na dole pieca na ruszcie układano na przemian drewno i węgiel, aby wypełnić środek gruszki.
Tak przygotowany stos zapalano. Utrzymywano jednocześnie wysoką temperaturę, to jest od 950 do 1200 stopni Celsjusza, przez kilkanaście godzin. Gorące powietrze przenikało przez otwory z komory jednej do drugiej. Następowało prażenie i rozkład termiczny skał wapiennych. Po zakończeniu wypalania uzyskiwano wapno palone. Wydobywano je od dołu przez otwory. Po ostygnięciu gotowy produkt transportowano do szopy położonej obok pieca. Następnie piec oczyszczano. A cykl powtarzano od początku.
Dalszy proces wapna palonego polegał na polewaniu skał wodą. W wyniku gwałtownej reakcji bryły rozsypywały się na mniejsze kawałki, dając wapno gaszone. Gotowy produkt sprzedawano w postaci brył lub mielono i pakowano w worki. Wapno gaszone było wykorzystywane w budownictwie, do bielenia domów i odkwaszania gleby uprawnej. Popiół z pieca wykorzystywano jako nawóz w rolnictwie.
