Projekt budowy linii wąskotorowej o prześwicie 1000 mm, poprzedzony analizą geologiczną, klimatyczną, gospodarczą i wojskową, powstał w 1905 roku na zlecenie ówczesnego starosty Carla Suermondta.
Linia miała prowadzić z Ełku, pokonując rzekę Ełk, przesmykiem pomiędzy jeziorami: Ełckim i Selment Wielki, dalej przez Regielnicę i Kałęczyny do Lasek Małych. Tutaj linia rozdzielała się na dwie trasy – jedna prowadziła przez Sypitki, Pisanicę i Kalinowo do granicznego Turowa, druga natomiast do wsi Zawady Tworki nad jeziorem Rajgrodzkim. Linię budowano w latach 1910-1913 metodą kroczącą, a więc stosunkowo wolną, ze względu na duży zakres robót ziemnych i budowę obiektów inżynieryjnych. W październiku 1913 roku odbyło się uroczyste otwarcie ruchu na trasie Ełk – Laski – Borzymy i odgałęzieniu Laski – Zawady Tworki. Dwa lata później oddano do użytku odcinek z Borzym do Turowa. Linię obsługiwały 4 dwuosiowe parowozy oraz 42 wagony, w tym 2 pocztowo-bagażowe i 5 osobowych.
Trakcja parowa utrzymała się do 1968 roku, po czym zastąpiono ją lokomotywami spalinowymi, natomiast 1995 roku wprowadzono tzw. tramwaje szynowe. Ełk znajduje się w gronie zaledwie kilku miast w Polsce posiadających ten niezwykły środek lokomocji, wpisany w całości do rejestru zabytków pod numerem A-847.
Obecnie kolejka jest linią jednotorową o szerokości 750 mm i długości całkowitej 48 km, biegnącą z Ełku do Turowa z odgałęzieniem w Laskach Małych o długości 10 km do Zawad. Wyjątkowość toru ełckiego polega na jego połączeniu z torem szerokim. Specjalna technika umożliwia przejazd na wąskim torze dużych wagonów normalnotorowych.
