Szlak nr 7 zielony „Szlak Mazur Garbatych” Czerwony Dwór – Stańczyki - Informator - Wirtualny przewodnik po krainie EGO Ełk Gołdap Olecko Mazury

Szlak nr 7 zielony „Szlak Mazur Garbatych” Czerwony Dwór – Stańczyki

Szczegóły obiektu:

Lokalizacja

zobacz lokalizację

Przebieg trasy: Szlak nr 7 zielony „Szlak Mazur Garbatych” Jasieniec – Czerwony Dwór – Jabłonowo – Szeszki – Dorsze – Wilkasy – Kamionki – Suczki – Gołdap – Stańczyki (90,4 km, w EGO 78,9 km).

Fragment Międzynarodowego dalekobieżnego szlaku pieszego E11.

Zarządzający szlakiem: PTTK Suwałki Nr w ewidencji PTTK: SU 2012z

Krótki opis krajoznawczy:

Szlak zielony bierze swój początek w Jasieńcu na wschodnim brzegu jeziora Gołdapiwo, w pobliżu Kruklanek, i prowadzi do Stańczyk na skraju Puszczy Rominckiej. Wiedzie on początkowo przez północną część Puszczy Boreckiej, wchodzi na Garb Szeski i Obniżeniem Gołdapy dochodzi do zachodniego skraju Puszczy Rominckiej. Tu szlak przepięknym krajobrazowo i urozmaiconym lasem puszczańskim prześlizguje się wzdłuż granicy z Rosją, by doliną Błędzianki - „międzynarodowej” rzeczki - dojść do niepowtarzalnych swą architekturą mostów w Stańczykach. Wędrując szlakiem zielonym mamy możliwość napotkania najprzeróżniejszych form polodowcowego krajobrazu, szczególnie w paśmie Wzgórz Szeskich oraz na terenie Puszczy Rominckiej. Interesujące widokowo miejsca napotkamy na szczycie Pięknej Góry oraz na koronie mostów w Stańczykach – prawie 37 m nad poziomem dna imponującej doliny Błędzianki. Szlak znajduje się w ciągu Międzynarodowego dalekobieżnego szlaku pieszego E-11 Amsterdam – Ogrodniki.

Warto zobaczyć:

Przy Tatarskiej Górze możemy obejrzeć niezwykłą hodowlę dzikich zwierząt pp. Rudziewiczów. Tatarska Góra stanowi, ze swoim najwyżej na Mazurach położonym jeziorkiem i roślinnością tundrową, relikt przeszłości. Mijając ją od zachodu i meandrując drogami dochodzimy do Pięknej Góry, ze szczytu której roztacza się rozległy widok na Puszczę Romincką, Krainę Węgorapy oraz na pasmo Wzgórz Szeskich. Przy dobrej pogodzie widać stąd wiatraki w Wiżajnach. W Jurkiszkach szlak zagłębia się w Puszczę Romincką. Prowadzi obok rezerwatów Mechacz Wielki, Boczki do unikalnego pomnika przyrody „Siedem Buków”. Nieco dalej przy szlaku stoi jeden z interesujących elementów Puszczy Rominckiej „kamień cesarski” z 1900 r. Prowadząc dawną „Drogą Romincką” szlak przekracza doliny puszczańskich rzek: Bludzi i Błędzianki. Schodząc na południe dociera do wsi Stańczyki, gdzie przechodząc obok niepowtarzalnych „Akweduktów Północy” – wysokich na 36,8 m mostów, przy kapliczce przydrożnej kończy bieg. Tuż przy kapliczce rozległa pradolina Błędzianki, na której brzegu leżą jeziora Dauble i Boczne. Jezioro Dauble Większe (zwane też „Przewrócone”) w 1926 r. przeżyło wybuch dennych pokładów gazu błotnego.

Stopień trudności i przydatności dla innych form turystyki:

Szlak łatwy z możliwością przerwania wędrówki w kilku miejscach (Czerwony Dwór – ale trudny wyjazd PKS, Szeszki – ok. 1 km do PKS, Dorsze – PKS lub 1 km dp PKS Pogorzel przy drodze krajowej, lub w Gołdapi).
Na całej długości przydatny dla turystyki rowerowej, chociaż przy mokrym lecie pewne trudności mogą pojawić się na północnym skraju jez. Łęku (ok. 300 m) oraz przy Nadleśnictwie Czerwony Dwór (ok. 300 m obniżenia przy jeziorze – ale jest łatwy objazd drogą ok. 500 m). Pozostałe odcinki szlaku w całości dostępne dla rowerów.

Tabela z opisem szlaku
Km rosnąco (malejąco)	Opis przebiegu szlaku (W nawiasach podano numery z lokalizacją obiektów na mapie)	Długość odcinka [km]
0,0 [90,4]	Węzeł szlaku to przystanek PKS Jasieniec, położony ok. pół kilometra na południe od przewężenia pomiędzy jeziorami Gołdapiwo (301) i Żabinka. Kierujemy się asfaltem od przystanku w stronę Kruklanek, a po 100 m, pozostawiając szlak niebieski w jego biegu na południe, skręcamy w lewo w drogę do miejscowości Żabinka. Po przejściu ok. 0,5 km w oddali ukazują się zabudowania wsi, do której dochodzimy po około 5 minutach.	1,6
1,6 [88,8]	1,6 Mijamy przystanek PKS, na najbliższym rozwidleniu kierując się w prawo, opuszczamy wieś. Po około 50 m ponownie wybieramy prawą główną odnogę rozwidlenia, i idąc w stronę widocznego w oddali gospodarstwa kontynuujemy wędrówkę wśród pól. Mijamy po prawej domostowo. Kolejne 500 m drogi doprowadza nas do starej wierzby, którą obchodzimy z lewej i wijącą się drogą przechodzimy obok zagrody Żabinki 18.	1,7
3,3 [87,1]	W ostrym skręcie w lewo maszerujemy w kierunku lasu. Trzymając się głównej drogi, mijamy po lewej kolejne gospodarstwo (Żabinki 20; 3,8 km szlaku).	0,5
3,8 [86,6]	Droga kręcąc się, schodzi w obniżenie. Ku wschodowi dominuje nad lasem wzniesienie Czarciej Góry. Po prawej leżące w dole w kształcie gruszki jezioro Łękuk, otoczone lasem łęgowym. Obchodzimy jezioro od północy mocno zniszczoną drogą.	0,4
4,2 [86,2]	4,2 Przechodzimy strumień przenoszący wody jeziorka Łękuk (302) do jeziora Gołdapiwo. 50 m od wypływu strumienia z jeziora widać wodowskaz punkt pomiarowy Stacji Monitoringu Środowiska. Na rozdrożu 200 m dalej kierujemy się w prawo, przechodzimy maleńki strumień sączączy się do jeziora i wznoszącym się stokiem wędrujemy wzdłuż brzegu jeziora. Niedaleko od strumienia mijamy z prawej resztki zabudowań. W głębi drzew z prawej strony też resztki zabudowań. Przechodzimy łąkę nadjeziorną porośniętą trzciną i podchodzimy na niewielkie wzgórze, kierując się w stronę wysokiego masztu z wiatromierzem i dalej ku zabudowaniom wsi Czarcia Góra.	1,0
5,2 [85,2]	Mijamy budynek „Stacji kompleksowego monitoringu środowiska. Puszcza Borecka” (303). Idziemy dalej, po prawej mijamy gospodarstwo Czarcia Góra 1 i sto metrów dalej dochodzimy do bitej, żwirowej drogi prowadzącej do wsi Jeziorowskie.	0,2
5,4 [85,0]	Tu skręcamy w prawo i zaraz na zakręcie w lewo	0,2
5,6 [84,8]	Opuszczamy żwirówkę, kierując się w lewo, w starą drogę brukową. Biegnie ona przez południowe zbocza Diablej Góry (304).	0,2
5,8 [84,6]	Po 200 m bruk skręca w prawo, my zaś idziemy w lewo żwirówką.	0,3
6,1 [84,3]	100 m dalej, przy słupku oddziałowym 175/162 kierujemy się w prawą, leśną drogę (5,9 km).	0,1
6,2 [84,2]	Prowadzi nas ona przez mieszany las ze świerkiem i sosną. Gdy droga biegnie pośród podmokłych łąk, przekraczamy przepust i nieco dalej podchodzimy zboczem wzniesienia. Na najbliższym zakręcie drogi wybieramy to rozwidlenie, którym skręcamy ostro w prawo i pofalowanym terenem dochodzimy do następnego rozwidlenia. Tu kierujemy się w lewo i dochodzimy do szerszej, wyjeżdżonej drogi. Mijając kolejne drogi leśne wędrujemy, trzymając się głównego traktu, podsypanego szutrem. Napotykamy tablicę rezerwatu Borki i dochodzimy skrzyżowanie dróg. Teraz w lewo, do Czerwonego Dworu.	1,5
7,7 [82,7]	Drogę naszą otacza las liściasty z domieszka świerku. Pół kilometra dalej dochodzimy do poprzecznej drogi. Z lewej strony wita nas kolejna tablica opisowa rezerwatu Borki (305). Idąc obok rezerwatu dochodzimy do rozjazdu.	1,9
9,6 [80,8]	Kolejne trzy drogi prowadzą do Czerwonego Dworu (7 km), Jurkowa (6 km) i ta, którą przyszliśmy, do Jeziorowskich (8 km). Tu też stoi tablica rezerwatu. Wybieramy drogę na Czerwony Dwór i wędrujemy nią wzdłuż wschodniej granicy rezerwatu. Po kilometrze drogi spotykamy następną tablicę rezerwatu. Wędrujemy dalej.	2,6
12,2 [78,2]	Dochodzimy do rozwidlenia drogi. Prosto na północ biegnie ona do Boćwinki, w prawo zaś na wschód, do Czerwonego Dworu. Wybieramy drugi wariant. Po lewej w bagnistym zagłębieniu rośnie mroczny bór świerkowy, po prawej liściasty las grądowy. Droga kręci to w lewo, to w prawo, kierując nas po 1,5 km do stóp wynoszącego się po prawej stronie zalesionego wzgórza (13,4 km). Skręcamy tu w leśną drogę, która wyprowadza nas w górę na jego zbocze. Około 3/4 km dalej przecinamy strumień, który po lewej stronie tworzy głęboki jar. Rezerwat Lipowy Jar. Informuje nas o tym tablica rezerwatu (306). Droga prowadzi nas dalej, skrajem rezerwatu.	3,0
15,2 [75,2]	Po lewej stronie pojawia się druga tablica rezerwatu. Tuż za nią mijamy ogrodzoną grupę jodeł, posadzonych jeszcze przez niemieckich leśników. Niebawem też przecinamy kolejny strumień, którego dolina towarzyszy nam po lewej.	0,8
16,0 [74,4]	Wychodzimy na skraj lasu i dochodzimy do zabudowań Leśnictwa Rogonie. Mijamy je i kierujemy się na wschód. Mijamy polanę i wchodzimy ponownie w las. Około pół kilometra dalej na rozwidleniu skręcamy w lewo i dochodzimy do asfaltowej drogi, wiodącej z Leśnego Zakątka na południe do Borek, Jelonka i Wronek.	0,9
16,9 [73,5]	Trzymając się głównej drogi, kierujemy się w lewo, na północ. Po 100 m pojawia się, prześwitujące z prawej Jezioro Pilwąg. Przechodzimy przepust i niebawem (16,8 km) skręcamy ku Pilwągowi, (307) w piaszczystą drogę, która prowadzi nas jego brzegiem.	0,6
17,5 [72,9]	Wędrując brzegiem, mijamy czerwoną tablicę „Rezerwat przyrody Mazury” (308) i ścinając półwysep, ponownie zbliżamy się do brzegów jeziora. Idąc pośród starego lasu mieszanego, powoli wykręcamy w lewo, ku północy odchodząc od rezerwatu Mazury. Pniemy się na niewielkie wzniesienie, za którym już odsłania się w prześwitach drzew jezioro Szwałk Wielki.	0,9
18,4 [72,0]	Z lewej dochodzi droga. Mijamy ją i wędrujemy jeszcze około 300 m prosto. Teraz kierujemy się drogą, biegnącą wzdłuż jeziora Szwałk Wielki na północny zachód zboczem wzdłużonego wzniesienia. Po lewej mijamy aleję prowadzącą do starego cmentarza leśników (309). Po prawej bagniste zagłębienie na przedłużeniu jeziora. Kierujemy się w prawo ścieżką, która wyprowadza nas pod górę, gdzie przy starych lipach wchodzimy na teren Nadleśnictwa Czerwony Dwór (310) Przy budynku Nadleśnictwa, pomiędzy pięknym starodrzewiem, dochodzimy do drogi. Teraz w prawo. Po 150 m dochodzimy do skrzyżowania dróg przy kamiennej kapliczce (311). Tu również znajduje się przystanek PKS.	1,0
19,4 [71,0]	Kierujemy się na południowy wschód, mijając z lewej kolejne domostwa osady.	0,1
19,5 [70,9]	Kończą się zabudowania i asfalt. Idziemy dalej na wschód. Mijamy po prawej pomnikowy dąb, a następnie przechodzimy mostek na Czarnej Strudze.	1,0
20,5 [69,9]	Wchodzimy w las główną żwirową drogą. 130 m dalej docieramy do skrzyżowania (Boćwinka 13 km). Skręcamy w lewo i wędrujemy lasem. Po kilometrze drogę po obu stronach rozjaśniają nam łąki. Zaraz jednak zagłębiamy się w las ponownie. Tu i ówdzie dorodne dęby.	1,1
21,6 [68,8]	Mijamy kolejne przepusty pod drogą.	1,0
22,6 [67,8]	Na rozwidleniu skręcamy w lewo, w nieco gorszą drogę. W oddali po prawej pozostawiamy za sobą zabudowania leśniczówki Olszanka. Idziemy drogą główną na północ. Po przebyciu kolejnego kilometra mijamy przepust i dochodzimy do skrzyżowania. Idziemy dalej prosto. Po ok. 700 m pojawia się kolejny przepust, a 100 m za nim skrzyżowanie z podrzędną drogą leśną. Przechodzimy dalej prosto, by po kolejnych 500 m dojść do rozwidlenia dróg.	2,4
25,0 [65,4]	Na rozwidleniu ostry skręt w prawo, i dalej krótkim odcinkiem drogi leśnej. Po następnych 300 m wychodzimy na skraj lasu. Mając po lewej stronie pola, wędrujemy łukiem w lewo, ku północy.	0,6
25,6 [64,8]	Po prawej stronie zabudowania. Kierujemy się dalej drogą pod górkę, dochodząc do rozwidlenia. Wędrujemy lewą odnogą polną drogą wśród pastwisk. Napotykamy z prawej okazały klon. Mijając z lewej niewielkie bagienko, schodzimy drogą w obniżenie terenu.	0,6
26,2 [64,2]	Pojawiają się zabudowania wsi Jabłonowo (312). Przechodzimy obok zabudowań i dochodzimy do asfaltowej drogi SokółkiCzerwony Dwór.	0,4
26,6 [63,8]	Przechodzimy drogę w lewo skosem. Dochodzimy do rozwidlenia przy krzyżu. Znajduje się tu również bocianie gniazdo. Opuszczamy drogą asfaltową i uważnie śledząc znaki, prawą odnogą wędrujemy pod górkę, obok gospodarstwa. Przechodzimy wzniesienie i mijamy znajdujące się po prawej stronie drogi bagienko.	0,3
26,9 [63,5]	Po lewej stronie okazały klon. Nieco dalej rozwidlenie dróg i skraj lasu. Opuszczamy drogę główną. Kierujemy się w prawą odnogę. Las rzednie. Idziemy wśród pól z kępami drzew, mijamy niewielkie wzniesienie, i dość znacznym obniżeniem dochodzimy do betonowego mostka na małym cieku (313).	0,7
27,6 [62,8]	Przekraczamy mostek i po 200 m opuszczamy drogę, która skręca w prawo. Trzymając się kamienistego traktu, zaniedbanego i stanowiącego dziś koryto niewielkiego strumyka, który sączy się ze wzgórza, wędrujemy ku północnemu wschodowi, dość znacznie wynoszącym się zboczem. Po kolejnych 200 metrach wychodzimy na skraj rozległej łąki. Mijamy ślady starej wsi Rdzawe (314) i trzymając się drogi, która zakręca na wschód, przemieszczamy się ku kolejnym zabudowaniom. Przed nami w horyzoncie prezentuje się główny masyw Wzgórz Szeskich.	2,9
30,5 [59,9]	Mijamy po prawej pierwsze zabudowania wsi Golubie Wężewskie, po około 50 m następne. Droga obniża się. Po chwili przechodzimy obok kolejnych zabudowań.	0,5
31,0 [59,4]	Kończy się grupa zabudowań. Wędrujemy krętą drogą wśród pól, terenem odkrytym.	0,5
31,5 [58,9]	Przepust na strumyku. To Mazurka (315) Droga skręca w lewo, my za nią. Pół kilometra dalej dochodzimy do centrum wsi Golubie Wężewskie. Wysadzana starymi już topolami droga prowadzi nas w kierunku widocznej w dali zlewni mleka.	0,8
32,3 [58,1]	Wychodzimy na bruk. Z lewej strony stoi krzyż przydrożny w metalowym ogrodzeniu, po prawej 50 m dalej przystanek PKS (316). Skręcamy w lewo, by drogą brukową dojść do zarastającej sadzawki (317).	0,2
32,5 [57,9]	Przy sadzawce opuszczamy bruk i kierujemy się w prawo na wschód. Mijamy kolejne zabudowania wsi i trzymając się drogi wędrujemy, łagodnie skręcając ku północy. Otaczają nas częściowo zalesione wzgórza Przed nami wypiętrzenie Szeskiej Góry (318).	1,2
33,7 [56,7]	Mijając po lewej głazowisko, dalej – kolejne zabudowania gospodarskie, zbliżamy się do stoków Szeskiej Góry.	0,9
34,6 [55,8]	Napotykamy dochodzącą spod góry, z lewej strony, drogę dojazdową pobliskiego zabudowania i mijamy ją. Po około 200 m stara, niewyraźna droga wiodąca na szczyt Szeskiej Góry. Od tego miejsca wędrujemy starym brukiem.	0,2
34,8 [55,6]	Od Szeskiej Góry dochodzimy do zabudowań wsi Szeszki (319) i po kilkudziesięciu krokach spotykamy z lewej strony ruiny pomnika poświęconego żołnierzom I wojny światowej (320).	0,2
35,0 [55,4]	Skręcamy przy nim w odbijającą w lewo drogę. Biegnie ona tuż obok zabudowań. Po kilkuset metrach polnej drogi napotykamy rosnące po obu stronach topole. Za gospodarstwem z lewej wybieramy prawą odnogę rozwidlenia dróg.	0,6
35,6 [54,8]	Mijamy ruiny dawnego gospodarstwa i po około 50 m wchodzimy w teren zalesiony. Kręta droga przez las mieszany prowadzi nas w dół. Mijamy szkółkę leśną i dochodzimy do przepustu, 350 m dalej.	1,6
37,2 [53,2]	Skręcamy nieco w prawo. 700 m dalej dochodzimy do ściany lasu. Przed nami nieco ponad 1 km zabudowania wsi Dorsze, do której idziemy (322).	1,9
39,1 [51,3]	We wsi Dorsze spotykamy szosę Pogorzel–Grabowo, którą w lewo dochodzimy do Wilkas (323). Z prawej strony mijamy zabudowania dawnego PGR Wilkasy. We wsi możemy podziwiać rosnące po lewej stronie okazałe lipy. 100 m dalej z lewej przystanek PKS. Idziemy w jego kierunku obchodząc od północy jeziorko Wilkasy (324).	2,2
41,3 [49,1]	W prawo odchodzi biegnąca zasadniczym garbem wzgórz droga przez Zatyki, Wrotkowo, Kozaki do Gołdapi. Mijamy skrzyżowanie, i trzymając się kierunku do Grabowa, dochodzimy do niewielkiej wsi Kamionki (325) Mijamy przystanek PKS i 100 m za tablicą kilometrową do Grabowa napotykamy odbijającą w prawo w dół drogę żwirową.	1,3
42,6 [47,8]	Skręcamy w nią i obniżając się w pofałdowany teren, wędrujemy w kierunku północnym. Po ok. 600 m napotykamy opuszczone, rozwalające się gospodarstwo.	1,7
44,3 [46,1]	Po lewej i prawej stronie drogi pojawiają się kolejne rozlewiska. Za nimi, z prawej dochodzi boczna droga (326). Mijamy ją, mijamy też kolejny przepust i duży staw po prawej. Mijamy jeszcze opuszczone gospodarstwo, kolejne zalewisko po lewej i widząc po prawej, nie dalej jak pół kilometra, masyw Tatarskiej Góry, dochodzimy do skrzyżowania ze żwirową drogą z Kowalek (328). Z prawej nieco w łące znajduje się stary cmentarzyk ewangelicki (327).	2,0
46,3 [44,1]	Mijamy skrzyżowanie i 300 m dalej przechodzimy obok gospodarstwa z krzyżem przydrożnym. Droga obniża się, dochodząc do drogi odbijającej na wschód, w obniżenie terenu od północnych stoków Tatarskiej Góry. Znajduje się tu tablica opisowa Tatarskiej Góry i drogowskaz ukazujący odległość i kierunek do jej centralnego miejsca (329).	1,2
47,5 [42,9]	Mijamy odejście w prawo i kierując się na północ, powoli zbliżamy się do końca Garbu Szeskiego. Mijając kolejne gospodarstwa kluczymy razem z drogą. Tak meandrując pomiędzy wzgórzami, podnosimy się na wysokość około 250 m npm., przy wsi Suczki (330). Obchodzimy zabudowania główną drogą łukiem w lewo, i gwałtownym skrętem trafiamy na rozwidlenie dróg: w prawo do Gołdapi, prosto do Wronek.	1,8
49,3 [41,1]	Wybieramy drogę w prawo i podchodzimy nią ok. 300 m ku wzgórzom, spomiędzy których rozpościera się już widok na północne obniżenie Szeskich Wzgórz i kulminującą w oddali Piękną Górę. Wędrując dalej możemy podziwiać rozpościerający się szczególnie na północny wschód krajobraz, w którego horyzoncie zaznaczają się już ciemną linią lasy Puszczy Rominckiej.	0,8
50,1 [40,3]	Droga zmienia nawierzchnię. Pojawia się asfalt, po którym wznosząc się i opuszczając w kolejne obniżenia strumieni odwadniających stoki Garbu Szeskiego, dochodzimy do stóp Gołdapskiej Góry (333). Mijamy najpierw głębokie obniżenie strumienia zbierającego wody Gołdapskiej Góry od południa, potem zarysowany w drzewach kopiec Zamkowej Góry (331) – dawnego grodziska, przechodzimy obok wyrobiska żwiru, by po kilkudziesięciu metrach stanąć przy dolnej stacji wyciągu narciarskiego (332).	1,9
52,0 [38,4]	Pozostawiamy Piękną Górę z charakterystyczną sylwetką masztu telewizyjnego, aby obniżającą się drogą powędrować do centrum miasta. Mijamy najpierw kilka zabudowań po prawej stronie, potem Osiedle I, po lewej i ulicą Konstytucji 3 Maja dochodzimy do ul. Wojska Polskiego, gdzie obok Fabryki Kopert „NC Koperty” (334) przy drogowskazie do „Centrum Sportowo - Rekreacyjnego Piękna Góra” skręcamy w prawo.	1,9
53,9 [36,5]	Przechodzimy obok Bursy Szkolnej, będącej również schroniskiem PTSM (335) i dochodzimy do skrzyżowania z ulicą Wolności. Tu napotykamy kilka zabytkowych budynków (m.in. Szkołę Muzyczną 336). Kilkadziesiąt metrów za skrzyżowaniem kościół parafialny pw. św. Leona (337). Kilkadziesiąt metrów za kościołem trafiamy na główne skrzyżowanie dróg wchodzących do Gołdapi.	0,6
54,5 [35,9]	Skręcamy w lewo i ul. Królewiecką, mijając Urząd Pocztowy (338) wchodzimy na centralnie położony Plac Zwycięstwa. Mieści on większość najważniejszych sklepów oraz Magistrat z Urzędem Miejskim i Starostwo Powiatowe	0,2
54,7[35,7]	Z Placu Zwycięstwa kierujemy się na północ – przez rondo w ul. Lipową. Po lewej stronie wyrasta sylwetka gotyckiego kościoła z XVI w. pw. Najświętszej Marii Panny Matki Kościoła (339). Z prawej strony ulicy park, w którym 15. X 1996 r. odsłonięto pomnik Immanuela Kanta, filozofa i myśliciela (340).	0,3
55,0 [35,4]	Wędrujemy dalej ulicą Lipową, przekraczamy most na Gołdapie i dochodzimy do stacji kolejowej (341). Tu trafiamy na węzeł „suwalskiego giganta” liczącego 178 km szlaku czerwonego GołdapJastrzębna (342).	0,5
55,5 [34,9]	Kierujemy się w prawo od Dworca, w ulicę Kolejową i wychodzimy z miasta. Na rondzie kierujemy się w lewo.	1,3
56,8 [33,6]	Tuż przy Tartaku, na końcu ul. Suwalskiej, spotykamy ponownie szlak czerwony, z którym będziemy teraz wędrować wzdłuż drogi krajowej nr 651. Po 2,1 km dochodzimy w kilkunastometrowym obniżeniu drogi do rozwidlenia. W prawo odchodzi żwirowa droga do Kolniszek, przez tereny zakładu rolnego Botkuny. My idziemy prosto, przez mostek na niewielkim cieku dopływie Jarki.	2,7
59,5 [30,9]	Droga przechodzi pod wiaduktem kolejowym, za którym z prawej strony widzimy zabudowania dworca kolejowego Botkuny (343) i place składowe pozyskiwanego w okolicznych lasach drewna. Szlak czerwony skręca w prawo. Po ok. 200 m dochodzimy do przystanku PKS a nieco dalej, przekraczamy most na Jarce i wchodzimy między zabudowania Jurkiszek (345, 344).	0,7
60,2 [30,2]	W Jurkiszkach (346) zagłębiamy się w las, drogą na północ, skręcając w lewo w las na dużym zakręcie szosy. Las jest w przeważającej części liściasty. Droga jest wysadzona dębami. Wznosi się ona i opada, choć wyraźnie pnie się do góry.	2,3
62,5 [27,9]	Mijamy ambonę myśliwską, potem szkółkę leśną. Widać na drzewach porosty.	0,7
63,2 [27,2]	Mijamy dwa paśniki. Droga po osiągnięciu maksymalnego przewyższenia opada wyraźnie do dołu. Zarasta też trawą widać jest słabiej uczęszczana. Mijamy w obniżeniu bagienka po obu stronach drogi	0,9
64,1 [26,3]	Dochodzimy do skrzyżowania. Szlak skręca tu w prawo, w drogę leśną. Pojawiają się drzewa iglaste. Po 100 m mijamy następny paśnik. Kilometr dalej na rozwidleniu kierujemy się w lewo, ostro pod górę, wokół wyraźnie zarysowanego wzgórza, porośniętego młodnikiem. Zaraz też, zataczając łuk w prawo, opada i doprowadza nas wśród dominujacych tu znowu drzew liściastych i krzewów do łąki.	1,7
65,8 [24,6]	Tuż przed nią pojawia się odbijajaca w prawo, droga żwirowa. Idziemy nią i podnosimy się na przeciwległe wzniesienie. Z lewej, potem z prawej strony prześwitują łąki puszczańskie. Przekraczamy mały ciek i szerokim traktem, dochodzimy do żwirowej drogi biegnącej z Jurkiszek na północny wschód, ku granicy państwa.	0,6
66,4 [24,0]	Kierujemy się w lewo, do Czarnowa Średniego. Po ok. 20 m rozwidlenie, na którym wybieramy lewą główną odnogę. Droga prowadzi nas przez las mieszany. Mijamy słupy telegraficzne z pozrywanymi przewodami. Po kilometrze otwierają się po obu stronach łąki i wchodzimy na teren osady. Tuż przy drodze, w ostatnim budynku mieści się baza ornitologów z Uniwersytetu Warszawskiego, 50 m dalej granica rezerwatu Mechacz Wielki (347).	1,7
68,1 [22,3]	Mijamy tablicę z opisem rezerwatu, przechodzimy nad przepustem rzeczki Czarnej i kierujemy się drogą na wschód. Po prawej stronie torfowiska rezerwatu. W nich wiele usychających drzew. Po lewej w oddali zabudowania, pola i w horyzoncie las, ciągnący się ku odległej o niecały kilometr granicy.	0,5
68,6 [21,8]	Na rozwidleniu wybieramy prawą drogę, i wędrujemy nią pośród łąk i zarośli około 300 m. Wchodzimy w las mieszany. Z prawej strony towarzyszy nam niecka torfowiska. Niedaleko pomnik przyrody żywotnik (348).	0,7
69,3 [21,1]	Dochodzimy do rozwidlenia, na którym skręcamy w lewo, w nieco węższą leśną drogę. Po drodze mijamy szkółkę leśną, paśnik i ambony myśliskie. Dalej przepust małego strumyka i skrzyżowanie z drogą, która biegnie z Pluszkiejm ku granicy.	1,7
71,0 [19,4]	Wychodzimy na bruk i skręcamy w lewo, idąc za drogą. Po 700 m mijamy dochodzącą z prawej strony mniejszej rangi drogę leśną, 600 m dalej inna dochodzi z lewej.	1,2
72,2 [18,2]	Koniec bruku, skręcamy łukiem w prawo w drogę leśną. Idziemy nią na wschód.	0,7
72,9 [17,5]	Spotykamy drogę przychodzącą z prawej. Tuż przy niej pojawia się tablica informująca o rezerwacie przyrody „Boczki” (349).	0,1
73,0 [17,4]	Trzymamy się dotychczasowej drogi. Mijamy dochodzącą z lewej niewyraźną odnogę. Główna droga wiedzie ku południowi, cały czas u podnóża wysokiego wzniesienia, widocznego niekiedy z lewej strony. Po 500 m mijamy kolejne dwie boczne drogi. Towarzyszy nam las mieszany, z lewej przerzedzony nieco na zboczu wzniesienia. Droga, która pojawia się z lewej strony, po kolejnych 600 m, wiedzie prosto na północ, w zachodnie zbocze Królewskiej Góry, najwyższego wyniesienia tej części Puszczy (350).	1,3
74,3 [16,1]	Pojawia się rozjazd, skręcamy w lewo i po raz kolejny podejmujemy wędrówkę na wschód. Pojawia się młoda dębina, później las mieszany. Na kolejnym rozwidleniu skręcamy w prawo, w drogę wiodącą nas pod górkę. 100 m dalej kierujemy się ostro w lewo. Droga ponownie skręca wyraźnie pół kilometra dalej. Wędrujemy pośród rosnących po obu stronach krzewów i trzymajac się na kolejnych rozwidleniach głównej drogi. Mijamy po prawej trzy stare buki, potem paśnik. Przy nim rozwidlenie. Dochodzimy do drogi, która biegnie od granicy.	2,4
76,7 [13,7]	Skręcamy za paśnikiem w prawo i kierujemy się na wschód. Kolejny paśnik spotykamy 400 m dalej. Idziemy prosto a na następnym rozwidleniu w lewo. Towarzyszą nam bagna, otaczające główne koryto Bludzi. Znów na rozwidleniu wybieramy lewą odnogę, by po 200 m napotkać po prawej stronie drogi kolejny paśnik. Na pobliskim rozwidleniu idziemy w prawo i po 300 m przechodzimy mostek na Bludzi (351).	2,4
79,1 [11,3]	Za mostkiem, na kolejnym rozwidleniu kierujemy się w lewo, mijając młodniak. Po kilometrze drogi dochodzimy do umieszczonej na brzozie ambony. Naszej wędrówce towarzyszą teraz brzozy, wysadzone wzdłuż drogi. Na kolejnym rozstaju idziemy w lewo, dochodząc do mostka na Błędziance (352).	1,4
80,5 [9,9]	Za mostkiem wędrujemy aż do znaku zakazu ruchu pojazdów. Nie zwracając uwagi na znak idziemy w prawo. Po prawej prześwituje dolina Błędzianki. Wchodzimy w starszy, nieco gęstszy las, potem znowu pojawia się młodnik. Na rozwidleniu udajemy się w lewo, wędrując jeszcze około 700 m płaskim terenem. Dochodzimy do skrzyżowania. Przechodzimy skrzyżowanie na wprost i mijając kolejną drogę, która dochodzi z lewej, trafiamy na stojącą tuż przy siatce ogrodzenia ambonę. Kręta, żwirowa droga prowadzi nas około kilometra lasem głównie świerkowym do rozwidlenia	4,6
85,1 [5,3]	Uważnie śledząc znaki, udajemy się w prawo, aby wkrótce ponownie skręcić w prawo, w niewyraźną drogę leśną. Na skrzyżowaniu w lewo i dochodzimy ponownie do żwirówki leśnej. W czasie wędrówki towarzyszy nam po prawej głębokie obniżenie doliny Błędzianki, która tu w odróżnieniu od przełomu koło Błędziszek płynie przysłonięta rosnącym na zboczach lasem.	0,7
85,8 [4,6]	Z nią w prawo, do szosy Gołdap - Żytkiejmy	0,8
86,6 [3,8]	Przechodzimy szosę i drogą leśną wędrujemy do najbliższej żwirówki	0,4
87,0 [3,4]	Z nią w lewo. Pomiędzy szkółkami leśnymi, aż do skrzyżowania.	1,3
88,3 [2,1]	Tu w prawo i trzymając się tego kierunku, docieramy do bramy leśnej i dalej pod wiadukty w Stańczykach. Po prawej mosty w Stańczykach (353).	1,5
89,8 [0,6]	Spod wiaduktów idziemy obok parkingu (354) i docieramy do szosy.	0,2
90,0 [0,4]	W prawo, w dół, mijamy tablicę administracyjną Stańczyk, wchodzimy między zabudowania.	0,4
90,4 [0,0]	Kończymy wędrówkę przy przystanku autobusowym, tuż za stojącą po lewej stronie drogi kapliczką (355).